Clare Island….het klinkt een beetje zoals we ’t ons moeten voorstellen: een piepklein eiland van nauwelijks 7 bij 4 kilometer, waar je in enkele uren helemaal rond kunt stappen, waar wagens niet welkom zijn en waar amper mensen leven. Dat garandeert natuurlijke ruwheid en ongeschonden landschappen en het staat garant voor muzikanten, die de sfeer van het eiland weten op te roepen. Eén van hen is deze Niall McCabe, die al een deel van de weg heeft afgelegd met de naar hem genoemde band, maar hier zijn solodebuut presenteert Dat debuut heeft alles in zich wat je van een Ierse songwriter kunt verwachten: goeie songs, een heel fijne, aangename stem en de eenvoud, die zo typerend is voor de echte singer-songwriters van onze dagen. Dit is een man, die een verhaal te vertellen heeft en die dat op erg kundige en kunstige wijze doet. Dat wil in dit geval alvast zeggen dat er niet de minste overdaad aanwezig is, dat er geen nutteloze toevoegingen zijn en dat je het dus moet stellen met die ene gitaar en die ene stem. Of toch tijdens een deel van de songs, want Niall kreeg wel de hulp van Sean Og Graham, die een batterij aan instrumenten speelt, van gitaar en harmonium tot accordeon en bas, maar die dat hier op dezelfde ingehouden wijze doet als Niall zelf, die allerlei gitaren, piano en banjo inbrengt, maar nooit allemaal tegelijk.

Dat levert een erg mooie, rustige plaat op, waarop Niall, in tien songs een staalkaart brengt van wat hij allemaal te bieden heeft en dat is, zo blijkt, niet weinig. Om te beginnen verwees ik al naar de zangstem, maar ik moet zeker ook het geweldige gitaarspel vermelden -luister bij voorbeeld maar eens naar “Midas Touch”, “November Swell” of “Superman” en u hoort vast wat horen: een kerel die weet waar hij staat en dien met de nodige zelfrelativering waar nodig, toch komt vertellen dat hij “er” staat. Dat blijkt ten overvloede op “The Ritual” en het heerlijke “Little Sister”, twee liedjes die duidelijk maken waarom McCabe uitgekozen werd voor voorprogramma’s van zowel Ed Sheeran als Chris Isaak en waarom de grote Mary Black hem liet openen toen ze recent de Olympia in Dublin uitverkocht. Je weet natuurlijk nooit hoe de dingen lopen, maar iets zegt ons dat het een kwestie van tijd -en van rechtvaardigheid- is, voor ons deel van Europa deze begeesterende kerel ontdekt. Onthou vooral de naam om te beginnen en zoek eens een paar van de fijne filmpjes op het wereldwijde net op en u bent het vast met ons eens: deze man moet dringend ontdekt worden !

(Dani Heyvaert)